Handvest van de VN
Onze middelste was haar codex Internationaal en Europees Recht op kot vergeten. Dus ik, moeder der logistieke operaties, spring op de trein met haar sleutels op zak. Onderweg lees ik de krant. De wereld brandt. En ik zit in wagon 3 met een beker detox thee in de hand.
Op de terugrit sla ik de codex open. Zo gaat dat als de batterij van je dure iPhone het amper 3 uur trekt en de krant niets dan onheil verkondigt. Wat ik daar lees … In kapitalen. Zelfzeker, zwaarwichtig. Ja, ook ietwat uitdagend:
‘Handvest van de Verenigde Naties’.
Mijn ogen glijden over de eerste paragraaf: ‘Wij, de volken van de Verenigde Naties, vastbesloten komende geslachten te behoeden voor de gesel van oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht, en opnieuw ons vertrouwen te bevestigen in de fundamentele rechten van de mens, in de waardigheid en de waarde van de menselijke persoon, in gelijke rechten voor mannen en vrouwen, alsmede voor grote en klein naties, en omstandigheden te scheppen waaronder gerechtigheid, alsmede eerbied voor …’
Het gaat zo verder. In één adem, zonder enig punt. Woorden als ‘vrijheid’, ‘verdraagzaamheid’, ‘vrede’ en ‘veiligheid’ … Ze struikelen over elkaar. Om af te sluiten met: ‘hebben besloten onze inspanningen te verenigen om deze doeleinden te verwezenlijken.’ In het licht van de krantenkoppen klinkt het als een kumbaya-lied onder diplomaten, als afsluiter van een wijnproeverij.
En dan, als finale klap op de vredesvuurpijl, lees ik de plaats en datum van ondertekening. ‘San Francisco, 26.06.1945.’ Dag op dag 80 jaar geleden.
Ligt het aan mij of voelt dit vandaag als een belegen nieuwjaarsvoornemen? Mooi opgemaakt, in Times New Roman. En ondertussen door velen al weer vergeten.
